Manifesteren in de derde versnelling!

De aanloop

Een tijdje geleden verruilden we onze camper voor een iets groter exemplaar. Ruimer, comfortabeler, beter uitgerust – maar ook: zwaarder. En daarmee viel mijn BE-rijbewijs direct buiten de boot.

In een opwelling van overmoed? zei ik: "Dan haal ik toch gewoon mijn C1 vrachtwagen/camper rijbewijs!"

Dat leek me toen een logische stap. Maar ik kan inmiddels zeggen: dat enthousiasme is onderweg een paar keer behoorlijk op de proef gesteld.

Gelukkig hoefde ik niet lang te zoeken naar een rijschool: ‘RijopleidingTwister' zat letterlijk om de hoek. En daar ontmoette ik Marcella. Een vrouw, wat ik op de een of andere manier direct prettig vond. Ze was helder, duidelijk, en ik voelde me meteen op mijn gemak.

Ik besloot ervoor te gaan. Stap één: de theorie.

Droge stof

Om te beginnen betekende dat een fors boek vol informatie en weinig ruimte voor interpretatie. De stof was droog, maar ik zette door. Een maand lang studeerde ik dagelijks. Ik wilde kost wat kost in 1 keer slagen.

Het CBR bleek een wereld op zich. Druk, vol mensen, en niet bepaald warm van sfeer. Sommige medewerkers leken er al decennia te zitten, maar gelukkig stuitte ik op iemand die wél betrokken was. Hij hielp me vriendelijk en met wat humor waardoor ik vrolijk en vol vertrouwen de examen zaal in ging. En het werkte: toen ik de woorden ‘GEFELICITEERD’ op het scherm zag verschijnen gooide ik mijn armen in de lucht. Jippie …. klaar voor de praktijk.

Schakelen: Letterlijk en figuurlijk

De eerste rijles bracht alles samen: spanning, onwennigheid en het besef dat ik nog veel te leren had. Schakelen was lastig, letterlijk en figuurlijk. Ik was het simpelweg niet meer gewend. En terwijl ik worstelde met de versnellingen, moest ik óók nog spiegelen, sturen, invoegen, remmen – én ademhalen.

Marcella was duidelijk en recht door zee. Geen poespas. Dat waardeer ik normaal gesproken. Maar tijdens die eerste lessen voelde het vooral confronterend. Regelmatig kwam ik thuis met een vol hoofd. "Ik weet het niet hoor," zei ik tegen Arie.
En ergens dacht ik stilletjes: “Hadden we maar gewoon een vouwwagen gekocht."

De lessen werden zwaarder. Vooral mentaal. In vijftien lesuren heb ik – naar eigen gevoel – precies één keer echt goed gereden. Eén keer, niet veel dus.

Slecht? Nee, heel slecht!

Elke keer opnieuw sprak ik mezelf moed in. Ik geloof in de kracht van gedachten, en ook nu greep ik dat houvast stevig vast. Zo ook vlak voor mijn laatste rijles, de definitieve stap richting het examen. Maar eerlijk is eerlijk: het hielp die dag niet. Ik reed niet slecht, nee .......,  heel slecht. Alles voelde fout, stroef en geforceerd.

‘Ik denk dat ik niet op rij-examen ga,’ zei ik tegen Marcella. Ze reageerde rustig, liet me even in mijn wanhoop zakken. Geen druk, geen oordeel. We spraken af dat ik haar later die dag zou laten weten wat mijn besluit zou zijn.

Ook Arie gaf me de ruimte. Hij zei alleen:
‘Ik zou altijd gaan. Niet geschoten is altijd mis. Wat kan jou het schelen?’
En gek genoeg raakte die opmerking precies de juiste snaar.

De vuurproef: en dan tóch gaan

Ik besloot het tóch te doen. Ik kalmeerde mezelf, zorgde ervoor dat ik die nacht goed sliep, en visualiseerde tot in den treuren het moment waarop de examinator me zou feliciteren.

De dag zelf was spannend. Vooraf maakte ik nog een korte rit met Marcella, en dat ging verrassend goed. De fouten waren minimaal sterker nog ik reed vol zeflvertrouwen en goed.

De examinator bleek vriendelijk en stelde me direct op mijn gemak. Ik beantwoordde zijn vragen rustig, en met elk antwoord groeide mijn gevoel van zekerheid.

Toen begon het praktijkexamen. Zestig lange minuten. Achteruitrijden, bochten nemen en doortastend deelnemen aan het verkeer. Alles voelde geconcentreerd en beheerst. En voor ik het wist, mocht ik terug naar de start.

In het lokaal waar de afronding plaatsvond, stak hij zijn hand uit:
‘Gefeliciteerd, je bent geslaagd.’

Het was precies zoals ik het had voorgesteld.

En zo reed ik mezelf – met vallen, twijfelen, opstaan en volhouden – in 1 keer naar mijn C1-succes.

De moraal

Soms begint een reis niet met de sleutel in het contact, maar met de keuze om tóch op weg te gaan. Ook als je even niet meer weet waar je naartoe rijdt.